دیرگاهی است در این تنهایی
رنگ خاموشی در طرح لب است.
بانگی از دور مرا می خواند،
لیک پاهایم در قیر شب است.
              رخنه ای نیست در این تاریکی:
              در و دیوار به هم پیوسته
              سایه ای لغزد اگر روی زمین
              نقش وهمی است ز بندی رسته.
                              نفس آدم ها سر بسر افسرده است.
                              روزگاری است در این گوشه ی پژمرده هوا
                              هر نشاطی مرده است.
                                              دست جادویی شب
                                              در به روی من و غم می بندد.
                                              می کنم هر چه تلاش ،
                                              او به من می خندد.
                                              نقش هایی که کشیدم در روز،
                                              شب ز راه آمد و با دود اندود.
                                              طرح هایی که فکندم در شب،
                                              روز پیدا شد و با پنبه زدود.
                                                              دیرگاهی است که چون من همه را
                                                              رنگ خاموشی در طرح لب است.
                                                              جنبشی نیست در این خاموشی:
                                                              دست ها، پاها در قیر شب است.